ทำไมถึงพิการ

โอ้โห้ ! ถ้าจะให้เล่ายาวๆ ปอยคงเล่าไม่หมด แต่ถ้าให้เล่าแบบทด ๆ เอาไว้ก่อน แล้วค่อยๆ แจงที่ละขั้นน่ะพอได้ค่ะ
ทุกครั้งที่ปอยก้าวเท้าออกจากบ้านแล้วเดินทางไปนั่นนี่นู้น
ปอยก็มักจะเจอคำถามที่ว่า " ขอโทษนะคะ/ครับ ขาเป็นไรหรอคะ/ครับ"
ปอย: " อ๋อ รถทำถนนชนน่ะค่ะ " "รถคันเหลืองๆ น่ะค่ะ"
ผู้ถาม: "หา ทำไงให้ชน"
ปอย: " ก็จอดรถอยู่ น่ะ แล้วมันก็ถอยรถเข้ามาชนน่ะค่ะ เงยหน้ามาก็ห่างจากตัวเราถึงเมตร กระโดดก็ไม่ได้ ใช้รถมอไซด์คุ้มไปนิด บรรทุกของมาเต็มกำลัง (คือ บ้านขายของน่ะค่ะ ) จะเอาขนมปังปีบไปคืนยี่ปั๊ว วางที่หว่างขาอันหนึ่ง ด้านหลังอันนึง บล็อกไว้เลย เครื่องยนต์มันก็ดัง เสียงแตรไม่ช่วย ขนาด มีคนโบกมืออยู่หน้ารถมันยังไม่หยุดเลย ก็เลยถูกชนเข้าเต็มแรง"
ผู้ถาม: "สลบเลยซินะคะ /ครับ เป็นไงบ้าง"
ปอย:" ไม่สลบหรอกคะ ชนปุ๊บมันวูบไปแว็บเดียวรู้สึกตัวอีกที ก็ลืมตาเห็นท้องรถอยู่ตรงหน้าเรา มองลอดขึ้นไปยังเห็นคนขับ สับเกียร์ กึกกัก อยู่ตรงหน้า เรามีสติตลอด ตลอดการเดินทางไป รพ. ตลอดการรักษาเลย ผูผู้ถาม: " หา..............................ตายจริง ! " ทำหน้าตาหวาดเสียว กลืนน้ำลาย ดังเอื้อก หน้าสลด ดูหดหู่ อยู่ตรงหน้าปอย(แฮ่ะๆๆ ชินละ คือ ตั้งแต่ถูกรถชน ฉายซ้ำบ่อยหลายก็อปปี้ละ 555555555 )
ปอย: "ไม่ตายค่ะ แค่พิการ โชคดีที่สวมหมวกกันน็อคไม่งั้นคงพังทั้งรถทั้งคน รถมอไซด์ สภาพบิดเบี้ยวเป็นเลขแปดเลยค่ะ เลือดงิ เจิ่งนอง แทบหมดตัว ระหว่างทางที่เดินทางไป ก็อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้า ของคนขับรถที่ชนเรา คือ ไทยมุงเยอะ เขาหนีไม่ได้เลยอุ้มซ้อนมอไซด์รับจ้าง ไปโรงพยาบาลด้วยสภาพที่ ขาห้อยต๊องแต่ง ตอนนั้นยังไม่เจ็บ แค่ชาๆ แต่จะมาเจ็บเอาตอนทำแผลนี่ล่ะค่ะ พอถึงโรง'บาล ก็ล้วงกระเป๋าตัวเองเข้าไปหยิบเป๋าตังค์เอาบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่โรง'บาลดูทันที"

โปรดติดตามตอนต่อไป