ขาเทียมข้างนั้น

ขาเทียมข้างนั้น ปอยจำไม่ได้แล้ว ว่ามันเป็นขาข้างที่เท่าไร
จำได้แต่ว่่า สถานที่ ที่ถ่ายรูปนี้ คือ สถาบันแมคเคนเพื่อการฟื้นฟูสภาพ จ.เชียงใหม่http://www.mckeanhosp.org/
ประมาณปี 2547 เห็นจะได้ ปีนั้นเป็นปี ที่ปอยเดินทางไปทำขาเทียมด้วยตนเองครั้งแรก
เดินทางจากอำเภอแม่สาย ด้วยการโดยสารรถประจำทาง ถึงเชียงใหม่ ก็ไม่มีที่พักที่ไหน โชคดีว่าเคยรู้่จักกับเพื่อนคนพิการคนหนึ่ง บนรถเมล์เมื่อนานมาแล้ว เขาชื่อเก้าลิ่น ปอยทักหลังจากที่เห็นเขาใช้ไม้เท้าก้าวขึ้นมา จากการพูดคุยทำให้ปอยรู้จักสถาบันแมคเคนฯ เป็นครั้งแรก ในเวลานั้นรู้แต่เพียงพอที่นั้น คือ โรงพยาบาลที่รักษาและดูแลคนพิการเท่านั้นเอง

พอไปถึงเชียงใหม่ลงจากรถเมล์เดินไปที่คิวรถสองแถว(ป่ากล้วย) เพื่อไปสถาบันแมคเคน ตั้งใจจะไปหาที่พัก ซึ่งที่พักที่นั้นเป็นบ้านหลังเล็กๆ (น้าพยาบาลคนหนึ่งเรียกว่าบ้านตุ๊กตา) น้าเค้าบอกผ่านมาตามสายโทรศัพท์น่ะ พอมาเห็น อืม สมชื่อนะ 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ มีที่ว่างหน้าห้องน้ำไว้แต่งตัว มีโต๊ะอาหาร ตู้เสื้อผ้า เตียงนอน สำหรับ 1 ท่าน  อยู่ 2 เตียง เป็นที่พักที่มีพร้อม สะดวก ประหยัด ห้องพักสะอาด เป็นสัดเป็นส่วนดี ราคาห้องพักตอนนั้น คืนละ 100 พร้อมอาหาร 3 มื้อ ปัจจุบัน เค้าปรับปรุง ติดมุ้งลวด มีโทรทัศน์ ตู้เย็น กระติกน้ำร้อน ให้ด้วย ส่วนราคา ..... ไม่แน่ใจ ต้องโทรไปถามอัพเดทกันเองนะจ๊ะ ส่วนรูปบ้าน (เอาไว้จะแอบถ่ายมาให้ชมนะจ๊ะ) ถึงแม้ว่าจะสร้างมาหลายสิบปี แต่ก็น่าอยู่และย่อมเยากว่าพักโรงแรมมากเลยนะ ขอบอก

ไปพักที่นั้น ปอยได้เจอเพื่อนคนพิการใหม่ๆ เยอะเลย นี่แหละมั้งคือผลพลอยได้จากการก้าวออกจากบ้านครั้งใหม่ของปอยน่ะ

ปอยเคยใฝ่ฝันนะ ว่าปอยอยากเดินทางท่องเที่ยวแบบสพายเป้ นั่งรถไฟ ต่อรถเมล์ เดินย้ำเท้าไปไหนต่อไหนลำพังตัวเองสักครั้ง แล้วก็สมใจนะ ปอยนั่งรถไฟ ไปหาคุณย่าที่สระบุรี ลงหัวลำโพง แล้วต่อไปหนองแซง ง่วง เหนื่อย มันส์ สนุก ระหว่างการเดินทาง ทางรถไฟ ปอย คุยกะผู้โดยสารไปทั่วแหละ นั่งชั้นสามไป สนุกดี นั่งๆอยู่พอลุกไปเข้าห้องน้ำกลับมาที่นั่งหาย 555 ก็เลยนั่งหน้าห้องน้ำซะเลย ใกล้ รวดเร็ว สะดวก และเหม็น ก็อ่ะนะ ไม่มีน้ำนี่นา ธรรมดาต้องมีกลิ่นกันบ้าง

การเดินทางไปทำขาเทียมครั้งนั้น เป็นประสบการณ์ที่ดีและเป็นจุดเริ่มต้นของจุดเปลี่ยนขอชีวิตเลยนะ ทำไมน่ะหรอ

เอาไว้จะทยอยเล่าให้ฟังนะจ๊ะ