ชีวิต 2 เด้ง
ปอยว่านะ ไม่มีใครโชคดีอย่างปอยได้บ่อยๆ นักหรอก
ทำไมน่ะเหรอ อ้าว! ก็ลองคิดดูสิ ในหนึ่งชีวิตของเราจะแสดงได้สักกี่บทบาทกัน
ปอยมีโอกาสได้เป็นทั้งคนปกติ และ คนพิการ ได้เรียนรู้ความต่าง และสังคมที่หลากหลาย
ไม่ง่ายนะ ที่จะปรับตัวแต่ไม่ยากที่จะยอมรับ
วันแรกที่ปอยรู้ตัวว่าต้องตัดขา สิ่งแรกที่ปอยคิดก็คือ ชีวิตเป็นของเรา อย่าเศร้า อย่าเสียใจ ร้องไห้ไปก็เท่านั้น มันจะไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าเราจะเข้มแข็ง และแบ่งกำลังใจให้คนรอบข้าง สร้างความเข็มแข็งให้จิตใจ ไม่อ่อนแอน่ะ เพราะถ้าเราอ่อนแอ แม่เรา พี่ชายเราและญาติพี่น้อง คนรอบข้าง ก็พาลหดหู่ไปหมดไม่ทำใจให้หมองมัวเศร้ากับสิ่งที่แก้ไขไม่ได้ ไม่ได้อวดเก่งนะ แต่ไม่มีน้ำตาออกมาจากเหตุที่สูญเสียขานี้หรอก
ไม่มีทาง ด้วยสโลแกน "ขาคนไม่ใช่หางจิ้งจก ร้องไห้ให้น้ำตาท่วมโลกขามันก็ไม่งอกใหม่ได้หรอก"
จำได้ว่า พอคุณหมอบอกว่า "คงต้องตัดขานะครับ" ปอยก็รับคำและรับรู้ ก็แค่นั้น รอวันเข้าห้องผ่าตัด
มีเรื่องน่าขันเล่าให้ฟังด้วยนะ ตอนเข้าผ่าตัดน่ะ จำได้ว่า วิสัญญีแพทย์เข้ามาบล็อกหลัง ไอ้เราก็เป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีหรือเปล่าม่ะรู้นะ แต่เจอใครเราก็อยากสัมภาษณ์พูดคุยกะเค้าไปทั่ว
"คุณหมอคะ คุณหมอทำงานนี้มากี่ปีแล้วคะ", "เหนื่อยไหมคะ ยากหรือเปล่า", "คุณหมออายุเท่าไร" ,"ยังดูสวยไม่ค่อยแก่เลยนะคะ" และก็อื่นๆๆ อีกมากมาย จบท้ายด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา และหยุดเม้าในเวลาต่อมา เพราะยาออกฤทธิ์ คิดแล้วก็ขำ มันจ้อได้ไง ไม่สนใจเลยหรอว่า หมอเค้าจะทำอะไรกะขามั้ง.................. รู้ตัวอีกครั้ง ถูกบดบังทัศนียภาพของห้องผ่าตัดอันแสนแปลกตา ด้วยผ้าเขียวผืนหนึ่ง ยังเห็นแสงลอดผ่านอยู่รำไร กะเสียงอะไรที่ตามมาอยู่หลังผ้าเขียวผืนเดิม
คืด คาด ๆ ๆ ๆ (ไส่เสียงเอฟเฟ็กถูกอ่ะเปล่าเนี้ย เอาเป็นว่า เสียงนั้นก็คือ เสียงเลื่อยน่ะเอง)
คุณหมอเค้ากำลัง เลื่อยกระดูกขาเราอยู่น่ะสิ (รู้สึกตัวเป็นระยะนะ) ตอนนั้นยังไม่เจ็บหรอก ยายังสำแดงฤทธิ์อยู่ จากนั้นก็รักษาไปตามสเต็ป (โปรดติดตามตอนต่อไป)
ภาษาวันละคำวันนี้เสนอคำว่า จั๊กกิ้ม
จั๊กกิ้ม เป็นคำเมือง (ภาษาเหนือ) หมายถึง จิ้งจก
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น